دستهایم را که میگیری... 

حجم نوازش لبریز میشود

گویی تمام رزهای زرد باغها با دستهای بی‌دریغ تو برای من چیده می‌شوند 

و قلب من پرنده‌ای می‌شود به پاکی بیکران نگاهت پر میکشد 

و در آن وسعت بی‌انتها در خاکستری اندوه ابرها گم می‌شود.

دستهایم را که می‌گیری... 

نگاهم این قاصدک های بی‌تاب هزاران شور در آبی فضا رها می‌شوند

و بغض گریه‌ها از شنیدن نفس زدنهای روح زیر هجوم آوار سرنوشت

بی‌صدا شکسته می‌شود.

دستهایم را که میگیری...

عبور تلخ زمان را دیگر نمی‌خواهم که باور کنم!...

در "نقاشی هایم" تنهاییم را پنهان می کنم...
در "دلم" دلتنگی ام را...
در "سکوتم" حرف های نگفته ام را...
در "لبخندم" غصه هایم را...
دل من...
چه خردساااااال است !!!
ساده می نگرد !
ساده می خندد !
ساده می پوشد !
دل من...
از تبار دیوارهای کاهگلی است!!!
ساده می افتد !
ساده می شکند !
ساده می میرد !
سااااااااااااااااااااااده